Το 1997 φοιτητής στο 2ο έτος σε μία εκπαιδευτική ημερίδα της τμήματος Διατροφής & Διαιτολογίας, γνωρίζω τον κ. Ευάγγελο Ζουμπανέα, τον τότε Πρόεδρο του σωματείου των Διαιτολόγων.
Ήρεμος, γλυκομίλητος, ευγενής και με πολύ μεγάλη διάθεση να βοηθήσει τους υποψήφιους συναδέλφους του.
Θυμάμαι ότι τελειώνοντας αυτή η πολύ χρήσιμη ημερίδα, γύρισε και μου είπε …… «Κράτα την κάρτα μου. Χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και να ξέρεις ότι στο γραφείο μου, θα υπάρχει μία θέση για σένα».
Γέμισα με χαρά, αφού σαν δευτεροετής φοιτητής είχα την ευκαιρία να γνωρίσω έναν από τους πρώτους επιστήμονες της χώρας μας που ανέδειξαν την επιστήμη της Διατροφής & Διαιτολογίας, το επάγγελμα του Διαιτολόγου – Διατροφολόγου αλλά και που μου άνοιξε την πόρτα για την επαγγελματικά μου εξέλιξη.
Το 1999 ήρθε η ώρα να κάνω την πρακτική μου άσκηση. Η σκέψη μου ήταν να παραμείνω στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και σπούδασα, στην πόλη που ήταν η οικογένεια μου ή να κάνω το μεγάλο βήμα και να πάω στην Αθήνα, σε μία άγνωστη πόλη για μένα τότε, να νοικιάσω σπίτι, να αυτοσυντηρούμαι και να πάω στο ΑΓΝΩΣΤΟ με ΜΟΝΟ σκοπό να δουλέψω με τον κ. Ζουμπανέα.
Οικογένεια, φίλοι και γνωστοί, μου έλεγαν ….. «που θα πάς Αθήνα, εδώ θα έχεις το φαγητό σου ζεστό, τα ρούχα σου σιδερωμένα και έτοιμα, δεν θα έχεις ενοίκιο, η ζωή σου πιο εύκολη. Θα πάς δίπλα σε έναν που γνώρισες μία φορά, ανάμεσα σε αγνώστους;»
Ήταν όμως μία πρόκληση, να σταθώ επάξια δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο και να αγωνιστώ για την επαγγελματική μου εξέλιξη αλλά και που απλόχερα μου έδωσε τόση αγάπη με το βλέμμα του και μόνο.
Άλλωστε ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ….. «θα βάζεις λογική σε κάθε σου κίνηση, ΟΜΩΣ να προχωράς σύμφωνα με τα σήματα της ψυχής σου».
Μετά από πολύ σκέψη, τον πήρα τηλέφωνο και του είπα ….. «κ. Ζουμπανέα είμαι ο Γιάννης ο Σουπιός που είχαμε γνωριστεί στο παρελθόν ….» με διακόπτει και μου απαντάει …. «σε θυμάμαι, και σε περιμένω».
Σεπτέμβριο του 1999 ξεκινάει το ταξίδι της νέας μου ζωής.
Πέρασα 6 μήνες με χαμόγελο, πλήθος γνώσεων, στήριξη και βασικά νόμιζα ότι δεν είχα φύγει από την οικογένεια μου. Γνώρισα τους γονείς του, τον αδερφό του, την κοπέλα του και είμασταν εκτός από συνεργάτες, φίλοι και οικογένεια.
Μόλις ολοκλήρωνα μία σκέψη, ξεστόμιζε … «πολύ έξυπνο … προχώρα και εγώ θα είμαι δίπλα σου»
Δυστυχώς τελείωσε η πρακτική μου άσκηση και έπρεπε να πάρω αποφάσεις ζωής. Τότε αποφάσισα να φύγω από Αθήνα.
Την απόφαση μου αυτή, όταν του την ανακοίνωσα, γυρίζω και τον βλέπω να με κοιτάει με θλίψη και μου είπε …. «Κάνε ότι σου αρέσει, θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο γιατί σου αξίζει, όμως … δεν θέλω να σε χάσω από κοντά μου».
Η αλήθεια είναι ότι πληγώθηκα, γιατί τον στεναχώρησα, όμως έπρεπε να κάνω το βήμα αυτό.
Θυμάμαι ότι το μόνο που γύρισα και του είπα, αφού και η συναισθηματική φόρτιση εκείνη την στιγμή ήταν μεγάλη …. «σε γνώρισα κύριο Ζουμπανέα, σε νιώθω αδερφό μου, οικογένεια μου. Με έκανες να αγαπήσω ακόμη περισσότερο την επιστήμη αυτή που έχω λατρέψει και σε ευχαριστώ που με αγαπάς τόσο πολύ. Σου υπόσχομαι ότι θα είμαι κοντά σου».
Τα χρόνια περνούσαν και οι υποχρεώσεις αυξάνονταν, όμως κάθε λίγο βρίσκαμε την ευκαιρία, είτε στην Αθήνα, είτε στην Θεσσαλονίκη, είτε στην Ηγουμενίτσα, είτε στο Μέτσοβο, είτε στα Ζαγοροχώρια, είτε στο Ξυλόκαστρο, είτε στην Πάργα να είμαστε μαζί. Στην αρχή 4 άτομα, μετά 5, μετά έξι και πλέον 9. Δύο οικογένειες που ακόμη και τα παιδιά μας, βλέποντας την αγάπη που υπάρχει μεταξύ μας, αγαπήθηκαν και αυτά μεταξύ τους.
Σε κάθε επαγγελματικό βήμα, λειτουργήσαμε σαν μία γροθιά.
Κάποια στιγμή ο Βαγγέλης, ξεκίνησε και το ταξίδι της συγγραφής.
Θυμάμαι υπήρξαν βράδια που κοιμόμουν στο σπίτι του και μου διάβαζε από το βιβλίο που έγραφε εκείνη την στιγμή κεφάλαια.
Όμως δεν έγραφε κεφάλαια.
Μετέφερε την εμπειρία του και την γνώση του σε ένα χαρτί,
Μετάφραζε την αγάπη του για την επιστήμη αυτή από την γλώσσα του μυαλού στην ελληνική γλώσσα,
Διοχέτευε την πολύ μεγάλη αγάπη που έχει για τον συνάνθρωπο του μέσα από τα κείμενα, με γνώμονα να παρέχει ουσιαστική βοήθεια στους αναγνώστες του για να μάθουν για την σημασία της διατροφής, την αξία των τροφίμων και να βρούνε το σωστό δρόμο
Τα βιβλία του όλα …..
– η «διατροφική Νοημοσύνη»,
– το «Thin Positive»,
– το «Σεφ στο Παρά Πέντε» και τώρα
– το νέο του παιδί, το «Αναζητώντας το μαγικό βάρος των ονείρων σου».
Αποτελούν ………… πραγματικά συγγραφικά αριστουργήματα.
Θα μπορούσε φυσικά κάποιος να μου πεί ….. «Ρε Γιάννη, πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις ένα βιβλίο συγγραφικό αριστούργημα; Προφανώς είσαι επηρεασμένος από την σχέση που έχετε μεταξύ σας».
Ένας επαγγελματίας διαιτολόγος – διατροφολόγος, με 20ετή εμπειρία που έχει αντιμετωπίσει πάρα πολλά περιστατικά, που γνωρίζει το πραγματικά πρόβλημα των ανθρώπων που αγωνίζονται να χάσουν βάρος, να βρούνε μία ισορροπημένη σχέση με το φαγητό και το σώμα τους, που βιώνει την καθημερινότητα και τους προβληματισμούς όλων αυτών των ανθρώπων, μπορεί να κρίνει αν όντως τα βιβλία αυτά αποτελούν συγγραφικά αριστουργήματα.
Είναι πραγματικά οδηγοί για τον κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει ή έχει αντιμετωπίσει πρόβλημα με τα κιλά του και που έχει λανθασμένη σχέση με την διατροφή και την εικόνα του σώματος του.
Μέσα από αυτό το κείμενο και με αφορμή την φωτογραφία του άρθρου και τις λέξεις .. «αγάπη» και «θαυμασμό» που ανέφερε για το πρόσωπο μου, θα ήθελα να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Βαγγέλη,
– που εδώ και 24 χρόνια είναι δίπλα μου,
– που με αγαπάει,
– που μου έμαθε να σέβομαι και να αγαπώ την επιστήμη αυτή,
– που έχει δώσει κύρος μέσα από τις ενέργειες του στο επάγγελμα του διαιτολόγου – διατροφολόγου
– που ΔΙΔΑΣΚΕΙ την διατροφή στους συνανθρώπους μας, μέσα από τα βιβλία του
Όπως λένε οι παλιοί …. «Δύσκολα χτίζεις κάτι, εύκολα το γκρεμίζεις»
Εμείς καταφέραμε με πολύ εύκολο τρόπο να χτίσουμε …. Μία σχέση αγάπης, σεβασμού και θαυμασμού απλά γιατί ο συνεργάτης ήταν ο Βαγγέλης.
Βαγγέλη μου,
Καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο, το οποίο νομίζω ότι είναι ο πιο ουσιαστικός οδηγός που έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια, και είμαι σίγουρος ότι θα αποτελέσει στήριγμα σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να αντιμετωπίσει το βάρος του, όταν αυτό φτάνει να γίνει ο εχθρός της ψυχής του.
Ερωτεύτηκες την συγγραφή και γι αυτό τα βιβλία σου άνθισαν και παραμένουν ανθισμένα.
Συγχαρητήρια και σε ευχαριστώ πολύ για το ταξίδι των 24 χρόνων που ταξιδεύουμε ο ένας δίπλα στον άλλο.
